Nereden Geldiğini Unutabilir İnsan

“Hafıza-i beşer, nisyan ile malüldür”  demiş eskiler. Şimdiki tabirle: insan hafızası unutkanlık hastasıdır. Bu sebeple nereden geldiğini unutabilir insan.

- I -

Tanıdığım bir akrabamız var. Üç-dört sene önce evlendiler. Bir çocukları olsun istiyorlar ama olmuyor. Tedavi görüyorlar, sabırla bekliyorlar. Biliyorlar ki, Allah dilerse, nasip ederse, yaratırsa olur.

Bir de bir başka tanıdığım var. Birkaç ay önce 4. çocuğuna hamile olduğu haberini aldık, sevindik. Aradan biraz zaman geçtikten sonra öğrendik ki bebek, anne karnında ölmüş. Doktorlar durumu fark edince, anneye zarar vermesin diye küçük bir operasyonla aldılar çocuğu. Bundan öncekilerin var olması, yaşaması takdir edilmiş ama bu bebek için verilen ömür o kadar. Dedim ya; Allah dilerse, nasip ederse, yaratırsa olur.

- II -

Dün sosyal medyada gezinirken ateist fikirlerin paylaşıldığı bir sayfaya rastladım. Durup inceledim biraz. Ne düşünüyorlar, ne söylüyorlar diye okudum yazılanları. Sonrasında üzüldüm.

Fikir özgürlüğü deyip de insanların birbirlerinin inançlarına saldırmalarına üzüldüm.  İnsanların, yoktan var edilişlerini unutup da Allah’a isyan edişlerine üzüldüm. Düşündüm sonra:

Ben 25 yaşındayım. Bundan 26 yıl önce ben diye bir şey yoktu. Yani bir hiçtim, yoktum. Sonra Allah benim var olmamı istedi ve var oldum. Geriye dönüp bakıyorum da doğmak ya da doğmamak benim elimde değildi. Yukarıdaki tanıdıklarımın çocuklarında olduğu gibi, her şey tamamen Allah’ın dilemesi, nasip etmesi ve yaratmasıyla alakalı bir durum.

Allah’a küfür edenlerin, bazı şeyleri görememeleri ne acı. Peygamberimizin a.s bir sözü yankılandı zihnimde: “Bilmiyorlar, bilselerdi yapmazlardı.”

- III -

Dün kabristanlığı ziyaret ettim.

Akşamüstüydü vardığımda. Ortalık oldukça sakindi. Uzun ağaçların ve mezarların arasında sessizliği dinleyip yürüdüm bir süre. Mezar taşlarını, toprakları, ağaçları, yaprakları incelerken dualar ettim, bütün ölmüşlere.

Somuncu Baba hazretlerinin kabri başına vardım. Dualar edip, oturdum bir süre, tefekkür ettim. Toprağına gözüm takıldı.

Toprak!

Neleri örtmüyor ki bu topraklar! O mezarlıkta bulunan binceler mezarın altında kimler yatıyor kim bilir. Zengini de var fakiri de, âlimi de var cahili de, zalimi de var mazlumu da, imanlıyla öleni de var imansız ölende… liste uzayıp gidiyor, var da var. Ama hepsini örtmüş toprak. Bütün varlar, toprak altında yok olmuş.

- IV-

Mezarlıktan ayrılırken yaşadıklarımı ve kendi hayatımı düşündüm. Hatalarım, kusurlarım, iyiliklerim, kötülüklerim geldi aklıma. Bir kez daha idrak ettim ki; insan dediğin bir avuç toprak. Ötesi yok.

Kapıda son kez dönüp baktım arkama. Dedim ki:

Nereden geldiğini unutabilir insan! Fakat nereye gideceğini unutmamalı.