Ben Eskiden...

Şimdilerde az da olsa devam ettiğimiz misafirliklerimiz vardı eskiden. Ya biz akrabalarımıza giderdik ya da akrabalarımız bize gelirlerdi. O zamanlar yaşça daha büyüklerimiz, eski insan diyebileceğimiz insanlar da hayattalardı. Bir misafirlik vesilesiyle bir araya gelinip sohbetler edilirdi.

Benim çocukluk ve ilk gençlik yıllarıma gelen o dönemde büyüklerimiz geçmişte yaşadıkları olaylardan, birlikte vakit geçirdikleri insanlardan, o zamanki imkanlardan söz ederlerdi. Bahsettikleri o insanların da pek çoğu ya vefat etmiş ya da artık uzakta yaşamak zorunda olan insanlar olurdu. Söze de hep öyle başlanırdı; biz eskiden…

O zamanlar yaşım küçük olduğu için ve fazlaca gün görmediğim için anlatılan şeyler benim zihnimde bir film sahnesi gibi canlanırdı. Hatta pek çok olaya akıl erdiremezdim. Bir zamanlar yaşananlar benim için hayalden öteye geçmezdi.

Yaşım biraz ilerleyince bazı şeyleri görmeye, yaşamaya başladım. Hayatımda var olan bazı insanların teker teker ömürlerini tamamlayıp bu dünyadan göç edişlerine şahit oldum. Ya da ayrılıklar yaşadım. Bir zamanlar çok yakın olduğum insanlar artık çok uzaklara gitmek zorunda kaldılar.

Şimdilerde bakıyorum da ben de artık “eskiden” kelimesiyle başlayan cümleler kuruyorum.

Eskiden babaannem hayattaydı, birlikte güzel vakitler geçirirdik,

Eskiden arkadaşlarımla hep bir aradaydık, güler, eğlenirdik,

Eskiden sevdalarımız vardı, sevinir, hayaller kurardık,

Eskiden daha çok iyi insan vardı, güzel haberler duyardık,

Eskiden,
Eskiden...

Biliyorum. Bu günler de çabucak geçip gidecek. Birileri de çıkıp diyecek ki;

Eskiden bir Yusuf vardı, blogunda bir şeyler yazardı…