En Büyük Sermaye Evlattır

En büyük sermaye evlattır

Hastanede kaldığım günlerde bir oda arkadaşım vardı. Arkadaş dediysem, kendisi asker emeklisi bir amcaydı ama aynı hastane odasını paylaştığımız için oda arkadaşı oluyorduk.

Hastane ortamında durum böyledir. Çoğu zaman hiç tanımadığınız insanlarla zorunlu bir tanışıklığınız olur. Zira aynı ortamı paylaşıyorsunuzdur. Bu zorunluluk zaman içerisinde yerini gönüllülüğe bırakır ve çok samimi arkadaşlıklara, tanışıklıklara kadar gider. Bizimki de kısa bir zaman içerisinde öyle oldu.

Bu amcanın yakınları ziyaretine geliyordu. Özellikle çocukları çok yakından ilgileniyorlardı. Babalarının hastanede yattığını duyunca çok uzak illerden gelmişlerdi.
Hatta bir tanesi yurt dışından gelecekti. Bu duruma bu amca bir yandan hem seviniyordu, çünkü uzun zamandır görmediği çocuklarını görecekti, bir yandan da çocuklarına zahmet vermek istemiyordu. Baba yüreği bu olsa gerek.

Ziyaretçilerin olmadığı bir gün bu amcayla muhabbet ederken bana nasihat etmeye başladı. Ben de nasihat dinlemeyi sevdiğim için can kulağıyla dinledim. Bana; “Bak” dedi, “şu hayatta en değerli sermaye, en değerli varlıklar insanın evlatlarıdır gerisi boş.” Dedi.

Bu sözleri beni çok etkiledi açıkçası. Ben bir baba değilim, belki çocuklarım yok ama o amcayı anlayabiliyorum. Bu sözlerini hep hatırlayacağım. Zira biliyorum ki bu sözler boş sözler değil. Bir yaşantının, bir birikimin, bir tecrübenin sonucu ortaya çıkmış sözler. Ve inanıyorum ki hayatta kazanılabilecek en değerli şeylerden birisi de tecrübedir. O yüzden amcanın bu sözlerini yabana atmayacağım inşallah.

Hayat bu, herkesin çocuğu olmayabiliyor yahut çocuklarıyla ağır imtihanları olan aileler olabiliyor. Dileğim odur ki Rabbim herkese hayırlı evlatlar nasip etsin.