Bir Salkım Üzüm

Küçük yeğenim bazen yanıma gelip canının bir şeyler yemek istediğini söyler. Birlikte markete gideriz ve istediği şeyi alırız. Sonra eve geliriz ve aldıklarımızı yemeye başlar. Ben, hem paylaşmayı öğrensin diye hem de tepkisini ölçmek için yediği şeyleri benimle de paylaşmasını isterim. Bazen ya gönülsüzce verir ya o yediklerinin biteceği endişesiyle çok az verir ya da hiç vermez (:

Bu durum sadece bana has değil. Zaman zaman bu davranışı anne-babası için de yapar. Böyle davrandığı zamanlar aklıma o güzel deyim geliverir: 

“Baba evladına bağ bağışlamış, evladı babasına bir salkım üzüm vermemiş.”

Daha sonra, onun da doğru davranışı bir gün öğreneceğini umarak, çocuktur, bazı şeylerin farkında değildir diyerek güler geçerim.

Bu davranış bir çocuk için normal karşılanabilir. Ama bir yetişkinden böyle bir şey beklenmez. Ki toplum olarak da böyle yapmayız. Elimizdekileri paylaşmayı, yardımlaşmayı, teşekkür etmeyi severiz. İnsanlara karşı böyleyizdir genelde ama ya içimiz? Ya Rabbimize karşı?

Çoğu zaman Allah’a karşı da yeğenimin bana yaptığıyla aynı davranışı sergilediğimi düşünürüm. O bize her şeyi verir, her şeyi. Buna karşılık olarak ise, yine bizim lehimize olacak şekilde şükür bekler, ibadet bekler, kulluk bekler.

Ne yaparız peki pek çok kez? O bize infak et dediğinde elimiz cebimize gitmez. O ibadete çağırdığında nazlanırız. O bize her gün koca bir gün bağışlar, biz ona bir saatimizi bile ayırmaktan aciz kalırız. O bize her şeyi zamanında verir ama biz ona karşı bir şeyler yapmakta hep geç kalırız. Deyimde olduğu gibi, o bize bir bağ bağışlar biz ona bir salkım üzüm vermekte nazlanırız.

Biz dediğime bakmayın. Herkesi katmıyorum bu listeye. Başta ben varım. Sonra…

Sonrasını yazmak haddime değil. Herkes liste dışı olup olmadığını, listedeyse kaçıncı sırada olduğunu biliyor. Çünkü insan, en iyi kendini tanıyor.