İnsan Olmak

Küçük yeğenim her gün öğleden sonra 1-2 saat uyuyor. Bu durum onun gelişimi için oldukça önemli olduğu için biz de onun uyuması için özen gösteriyoruz.

Bir gün yeğenim oyuncaklarıyla oynamaya dalmıştı. Saate baktım ve her gün uyuduğu saatin yaklaşmış olduğunu gördüm.

-Uyku saatin yaklaşıyor, biraz daha oyuncaklarınla oyna sonra uyursun, dedim. Bu sözlerimden pek hoşlanmadı. Biraz da kızarak:

-Hayır, bugün uyumayacam. Hatta gece de uyumayacam. Bundan sonra hiçbir zaman uyumayacam, dedi. Gülümseyerek:

-Peki, nasıl istersen öyle olsun, dedim ve o oyununa devam etti.

Aradan kısa bir süre geçtikten sonra yani her günkü uyku saati geldiğinde yeğenimin uykusu geldi. Baktım, bir yere uzanmış ve uykulu gözlerle televizyon seyrediyor. Birkaç dakika sonra uykuya daldı. Ben de üzerine bir şeyler örtüp, onu uykusuyla baş başa bıraktım.

Sonra bu olay zihnime takıldı ve üzerinde düşündüm biraz. 4,5 yaşındaki yeğenimin bu davranışıyla biz yetişkinlerin davranışı ne kadar da birbirine benziyordu. Kendimi düşündüm. Bazen bir şeyi asla yapmamaya dair kendime söz veriyordum ama aradan çok geçmeden o şeyi yaparken buluyordum kendimi. Ya da bir şeyi yapacağıma dair sözler veriyordum ama sonra vazgeçiyordum o şeyi yapmaktan. Ve biliyordum ki, bu durum sadece bana has bir şey değil. Hepimiz yapmıyor muyuz?

Sanırım bu bizim fıtratımızda var yani insan olmamızda. Hatasız ve kusursuz insan olmaz. İnsan olarak elbette hatalar yapabiliriz fakat bu yaptığımız hataları fark edebilmeliyiz. Günah işlemişsek tövbe etmeliyiz. Defalarca kez günah da işlesek tövbe etmeliyiz, önemli olan hiç günah işlememek değil günah işlediğini fark edip tövbe edebilmek.

O sebeple olsa gerek ki, Allah günahsızları sever diye bir ayet yok. Onun yerine “Allah tövbe edenleri sever”, “Allah tövbeleri kabul edendir” diye ayetler var.

Hata etmek de tövbe etmek de fıtratımızda var. Sanırım insan olmak bunu gerektiriyor. Yaşımız kaç olursa olsun…