Hastaneden Geriye Kalanlar

Geçtiğimiz hafta Perşembe günü, rutin sağlık kontrollerim için Kayseri’deki doktoruma gittik babamla. Sabah sıramızı aldık, kan tahlillerimizi verdik ve öğleden sonraki randevumuz için bekledik. Öğleden sonra doktorla görüştük. Doktora iki gündür yüksek ateş ve baş ağrısı şikâyetimin olduğunu söyledim ve doktor da bu durumun hastalığım açısından iyi olmadığını söyledi. Beni bir hafta kadar yatırıp gözetim altında bulundurmayı ve bu süre içinde de biten ilaç raporumu yenilemeyi tavsiye etti. İstersem bunları Aksaray’da da yaptırabileceğimi söyledi. Fakat ben gelmişken orda kalmayı tercih ettim ve düne kadar da hastanedeydim. Dün taburcu oldum.

Bu bir hafta boyunca neler yaptığımı yazmayacağım. Zira her günüm rutindi. Belli saatlerde uygulanan tedaviler, kontroller, yemek saati, yatış vs. bunları anlatmayacağım. Sadece bu bir haftanın bende bıraktıklarından bahsetmek istiyorum.

Hayatın Anlamı:

İnsan hastanede kalınca, ne kadar çaresiz ve aciz bir varlık olduğunu daha iyi idrak ediyor. Zira “benim” dediğimiz ve çok güvendiğimiz bedenimizde herhangi bir sorun meydana geliyor ve bu sorunu çözmek için elimizden hiçbir şey gelmiyor. Doktorlar, ilaçlar, ameliyatlar, tedavi yöntemleri fayda etmiyor. İnsan tam da bu noktada hayatın ne demek olduğunu daha iyi anlıyor. Hayat aslında yaşamak uğruna pek çok şeyi feda edebileceğimiz bir nimet ve yine hayat aslında boş bir uğraştan ibaret. Yani nasıl desem, sahip olduklarımızın/olamadıklarımızın, sahip olmak istediklerimizin hepsi bir anda anlamını yitiriyor. Zira her şey biz yaşıyorsak var, biz öldüğümüz zaman “benim” dediğimiz ne varsa yok oluyor, bir kıymeti kalmıyor. Bunu bir kez daha yakından görmüş oldum.

Yaşam ve Ölüm:

Hastanedeki ilk akşam, röntgen çekimi için aşağı inmem gerekiyordu. Bir görevliyle beraber asansöre bindik. İki kat aşağıda sedyede yatmakta olan bir hastayı da bindirdiler asansöre.

Sedyede yaşlı ve çok hasta görünen bir amca vardı. Kırk yaşlarında görünen bir kadın da eşlik ediyordu kendisine, kızıymış. 

Bu amcayı bu halde görünce, zihnimde kendi hayallerim canlandı bir an. Bu amca da zamanında gençti, benim yaşımdaydı, hayalleri vardı. Evlendi, çocukları ve bir yuvası oldu. Ve daha kim bilir acısıyla tatlısıyla neler sığdırdı ömrüne ve şuan bu asansör içerisinde, ölümü bekler bir halde yatıyordu. Ne olacağını Allah bilir elbette ama yeniden sağlığına kavuşma ihtimali çok düşük görünüyordu. Üzüldüm o amca için ve ailesi için. Allah her ikisinin nezdinde tüm hasta ve yakınlarına sabır ve sağlık versin diye dua ettim.

Ertesi gün, yine aynı asansör.

Bu kez alt katlardan bir sedye bindirdiler asansöre. Sedyede bir kuvöz içinde yeni doğmuş bir bebek vardı. Görseniz o kadar küçük ve sevimliydi ki, İnene kadar Maşallah dedik hepimiz.

Birkaç kat aşağı inene kadar o bebeği düşündüm. Allah nasip ederse o da önce çocuk sonra genç sonra yetişkin ve en sonunda yaşlı olacaktı. Belki de bu evrelerden birisinde son bulacaktı hayatı, kim bilir.

Gün sonunda farklı bir duygu yoğunluğu yaşadım. Bu duygularımı blog yazarımız Beyza Hocaya(B Vitamini) da anlattım. “Hocam, şuan yattığım serviste belki 80 tane hasta yatıyor ve kimisi yaşamak için kimisi de ölmek için bekliyor” dedim. O da şöyle yanıtladı:

“O serviste yatan 80 kişinden başka herkes de aynı şeyleri yaşıyor aslında. Yaşamak ya da ölmek… Farkındalıktan uzaklar ve uzağız sadece, yoksa aynı şeyler.”

Haklıydı.

Kitaplardan Uzak Kalmak:

Rutin kontrollerim için her hastaneye gidişimde, içinde hastaneye yatmam durumunda ihtiyaç duyacağım şeyleri koyduğum küçük bir çanta götürürüm. Bu kez de giderken bu çantamı hazırladım, içine ihtiyacım olan şeyleri koydum fakat hiç kitap almadım yanıma. O gün biraz da yüksek ateşin verdiği rahatsızlıkla sağlıklı düşünemedim sanırım.

Hastanedeki ikinci günümde, ateşim düşmüş sağlığım ciddi oranda düzelmişti. Bol bol vaktim vardı ve zaman geçirecek bir şey yoktu. Yanımda kitap götürmediğim için çok üzüldüm. Bir görevliye hastanede kitap olup olmadığını sordum. Görevli abi “Zemin katta mescid var, orda kitaplıkta güzel kitaplar var. Oradan al oku, işin bitince yerine bırakırsın. Ben de bazen oradan kitap alıp okuyorum”, bu cümleleri duymak beni heyecanlandırmak için yetti de arttı bile.

Hemen asansöre yönelip, 10 kat aşağı inmeye başladım. İnerken de ne hayaller kurdum. Acaba bir kitap mı almalıydım yoksa iki tane mi? Roman türü mü olsundu yoksa başka türler de mi? Kafamdaki bu deli sorularla kendimi mescidin kapısının önünde buldum.

Heyecanla içeri girdim ve sol tarafta duvarda duran, ufacık, tek raflı bir kitaplıkla hayal kırıklığı içerisinde karşılaştım. Rafta bir Kur’an-ı kerim, birkaç tane dua kitabı, Yasin Cüzü vardı. Evet, Kur’an bir Müslüman’ın hayatı boyunca hiç sıkılmadan aksine zevk alarak defalarca okuyabileceği bir kitap ama o hastane ortamında okumak için uygun değildi benim için. Zira ben Kur’an okurken yalnız kalmayı ve hafif sesle okumayı tercih ediyorum. Hastane ortamı da buna uygun bir yer değildi.

Beklentim yüksek olduğu için aynı oranda hayal kırıklığı içerisinde odama döndüm ve diğer kalan günleri de blog ve gazete okuyarak, bulmaca çözerek, müzik dinleyerek değerlendirmeye çalıştım. Ama bu bana ders oldu. Bir daha kontrole giderken çantamın yanına kitaplarımı da alacağım, inşallah (:

Acelem Var:

Dün öğleden önce işlemlerim bitti ve hastaneden çıkış yaptım. Sağlık durumum iyi olduğu için 2 saatlik yolu kendi başıma otobüsle gidebileceğim için babamı beni alması için çağırmadım. Hastanenin yakınında bulunan servise binip otogara geçtim ve oradan otobüse binip Aksaray’a gelmek üzere yola çıktım.

Yol dediğim gibi ortalama iki, iki buçuk saat sürüyor. Aynı koltuğu paylaştığımız genç bir arkadaş vardı. Acelesi varmış, bir şeye yetişmesi gerekiyormuş. Otobüs hareket edince karşı tarafı aradı ve bilgi verdi.

Yola çıktık, henüz ilk yarım saat geçmemişti ki, polisler kimlik kontrolü için otobüsü durdurdu. Hepimizin kimliklerini aldılar. Buna en çok yanımdaki arkadaş üzüldü. Acelesi vardı çünkü.

Yaklaşık 10-15 dakikalık bir bekleyişin ardından yeniden yola çıktık. Bir yarım saat daha gitmiştik ki yol yapım çalışması nedeniyle trafik tek şeritten ilerlemeye başladı ve hızımız oldukça düştü. Çok düşük süratle, dura kalka ilerlemeye başladık ki nedeni biraz sonra anlaşıldı. İleri de bir kaza olmuştu. Hem de yolun tek şerit olduğu kısımda. Kasası hıncahınç saman yüklenmiş bir tır alev almıştı. Ekipler yangına müdahale ediyordu ve trafik durma noktasındaydı.

Kaza yapan aracın yanından çok yavaşça geçebildik. Araç da yanmış, kullanılamaz hale gelmişti. Buna da en çok yanımdaki arkadaş üzüldü, acelesi vardı çünkü.

Biraz sonra tekrar çift şeritli yola çıkarak hız kazansak da epey vakit kaybetmiştik. Otobüs güzergâh üzerinde 1-2 otogara da uğradı. Biraz da burada zaman kaybettik. Sonra Aksaray’a giriş yaptık. Benden önce bir yolcu indi, onun inişi için de zaman kaybettik. Biraz sonra benim ineceğim yere geldik, ben indim. Buna da en çok o genç arkadaş üzülmüştür. Acelesi vardı çünkü.

O arkadaşa da ben üzüldüm gerçekten. Bazen öyle oluyor maalesef. Acelemiz olunca, aksilikler yakamızı bırakmıyor.

Paylaşacak bir iki şey kaldı ama onları da önümüzdeki günlerde yazacağım nasip olursa. Son olarak fotoğraf makinemi götürmediğim için hiç fotoğraf çekemedim. Ayrıca hastanede yatarken serum takılı fotoğrafımı çekip, Falanca Hastane’de diye yer bildirimi yapıp, “hasta hissediyor” diye durum yazıp, bir de hasta emojisi kullanıp sosyal medyadan duyurmadığım için kusuruma bakmayın artık (:

Hâsıl-ı kelam, Allah devletimize zeval vermesin, bizleri hastanesiz, ilaçsız, hemşiresiz, doktorsuz bırakmasın ama kimseyi de hastaneye düşürmesin. Hastalık da sağlık da bizim için bir imtihan. Bu vesileyle duam odur ki, Allah tüm hastalara acil şifalar versin, yakınlarına sabırlar ihsan etsin. Amin.

Güzel dualarınız hastalar için olsun.