Bir Aşk ve Birçok Samimiyet

Bir arkadaşım vardı. Bir gün okulda bir kız gördü ve o kıza âşık oldu. Hani ilk görüşte aşk derler ya, tıpkı onun gibi.

Günlerce kızı uzaktan uzağa izledi, neredeyse adım adım takip etti. Ama hiçbir zaman onu rahatsız etmedi. Onunla konuşmaya bir türlü cesaret bulamıyordu. Fakat içinde günden güne büyüyen aşkı onu yiyip bitiriyordu. Bu işe bir çözüm bulmak, duygularını ifade etmek istedi ve sonunda bir mektup yazmaya karar verdi.

Bu kararı verdikten sonra arkadaşım mektubu yazmış ve okul çıkışında kızın indiği durakta inip, kıza vermiş. Kız daha mektubu okumadan durumu anlamış ve böyle bir şeyin olmayacağını güzel bir dille ifade ederek arkadaşımı reddetmiş ama mektubu da alıp çantasına koymuş. Arkadaşım boynu bükük, üzgün ama aşkını itiraf etmiş olmanın verdiği mutlulukla oradan ayrılmış. Verdiği mektubuna da cevap alamamış. Kim bilir o mektubu belki de hiç okumamıştır…

Aradan biraz zaman geçtikten sonra arkadaşım bir gün, kıza yazdığı mektubun bir nüshasını da bana okutmak istedi. “Senin kitaplarla, yazılarla aran iyidir. Şu mektuba bak, güzel yazmış mıyım?” dedi. Mektubu aldım ve okudum. İki sayfalık bir mektuptu.

Mektup kıza hitap ederek başlıyordu ve arkadaşımın iltifatlarıyla, düşündükleriyle ve tabiki aşk dolu duygularıyla devam ediyordu. İfadeler edebi açıdan çok sıradandı ama o kadar duygu yüklüydü ki. Resmen arkadaşım, tüm samimiyetini, tüm duygularını kaleminden o kâğıda aktarmıştı. İnsan okurken adeta hissediyor, adeta yaşıyordu.

O dönemlerde aşka dair yazılmış kitaplardan çokça okumuşluğum vardı. Benim nazarımda, popüler olarak çok satan aşk kitaplarını bir kefeye koysalar, o iki sayfalık mektubu diğer kefeye koysalar, bu mektup hepsinden ağır gelirdi. Çünkü bu mektup, güzelliğini kullandığı ifadelerin edebi üslubundan değil de içerdiği yoğun samimiyet ve sevgiden alıyordu.

O günden bu yana bir daha o kadar güzel bir yazı ve o kadar samimiyet dolu satırlar okumadım.